توت سفید من ، یک هفته پیش عمل سختی را پشت سر گذاشت .لوزه هایش را عمل کردند تا راحت تر نفس بکشد . توت ، که از هر طرف نگاهش کنی همیشه  شبیه به توت است ، و سفید و شیرین هم هست ، اصلا نمیدانست عمل یعنی چی و بیهوشی یعنی چی و لوزه برداشتن یعنی چه کار ؟ قرار بود صبح روز بعد مثل همیشه از خواب بیدار شود و لباس های مهدش را بپوشد اما به مهد نرود . به جای آن با مامان و بابایش -که قرار نبود استثنائا آنروز را به سرکار بروند- شبیه یک خانواده ی خوشبخت سوار ماشین شوند و به جای خیلی خوبی بروند . جایی که از توت عکس های آتلیه ای با عروسک های دوست داشتنی اش بگیرند . و خانوم عکاس پشت دوربین بایستد و هی به توت بگوید : لبخند بزن پسر گلم . اینجارو نیگا کن و بگو سیـــــــب ... اما به جای آتلیه ، توت را به بیمارستان بردند و لباس های آنجا را  تنش کردند و او را به اتاق پر از عروسکی بردند که ازش عکس بگیرند و او دائم میپرسید که : پس عمه کو ؟ عمه نمیاد عکس بگیریم ؟ ... منظورش از عمه من گردن شکسته بوده که با دلی نگران و فکری مغشوش سرکار بودم و هی وااای ... بعد از اتاق عروسک و عکس های الکی به اتاق عمل رفته است و بعد هم بیهوشی و عمل و صدای  دعاها و تاپ تاپ های دل ما ...

الان توت جان حالش خوب است . دیگر وقتی بهش می گویم : متین این گل رو بو کن ، به جای بو کردن، فوووت نمی کند و می تواند راحت نفس بکشد و بو کند . دیشب خانه مان بودند و عروسک بافتنی ایی که برایش  بافته بودم بهش دادم. عروسک را دوست داشت  و ذوق کرد و من هم توت را دوست دارم . ازش عکس گرفتم تا بدانم که این توت فسقلی را همیشه باید نگاه کرد و بهش لبخند زد و دوستش داشت ، مخصوصا وقتی که عمه صدایت می کند و ازت می خواهد که پیشش بمانی تا باهم بازی کنید و به خانه ی خودتان نروی .

 

 

 

* تصویر نمونه ی عروسکی است که از رویش بافته ام و تصویر عروسک ها را هم دورای مهربان معرفی کرده ...